این عکس را جان کری از دیدارش با اشرف غنی و عبدالله عبدالله در کمپ دیوید در
تویترش نشر کرده بود. وقتی این عکس را دیدم، مرا واداشت تا به دنبال ویدیواش بگردم. می خواستم ببینم عبدالله عبدالله که با ژاکت گلدار و شلوار آبی رنگ چطور دیده می شود. یک لحظه خواستم به جایی عبدالله من از لباس پوشیدنش خجالت بکشم.
این مرد از بسکه فکر و ذکرش به لباس، موی و کفشش است کدهای نگفته ای دیدارهای دیپلوماتیک را از یاد برده بود. در کمپ دیوید، ظاهرا قرار نبوده که کراوات ببندند اما غیررسمی اش هم این طور نیست که لباس های رنگی و شیک بپوشند. حقیقت این است که بیشتر از این نمیشود از او انتظار داشت. وقتی به حرفها و قول های تو خالی او، و سبک لباس پوشیدن او فکر می کنم بالآخره به این نتیجه می رسم که او بیشتر از این نمی توانست بشود. در سفر آمریکا، آقاي عبدالله ظاهرا مغلوب فریبندگی های ظاهری قضایا شده بود - شاید هم کیف كرده باشد. اما کسی که بیشتر حرفش خریدار داشت اشرف غنی بود، عبدالله در سایه غنی نقشش كمرنگ شده بود. فکر نمی کنم کسی او را جدی گرفته باشد. صحبت های معدودی که هم داشت چیز جالبی درش نبود.
Posted by
Nasim Fekrat
Labels:
سیاسی