این شعر رازق فانی را امروز بصورت تصادفی در یک وب سایت دیدم. حیفم آمد که ترجمه اش نکنم.
One morning, from the children’s playground,
My little one returned with tearful eyes,
And with the lump in his throat, he asked:
"Tell me, dad!
What is a refugee?
Is it an insult or just a name?"
At his question, a sorrow filled my heart,
And a tear slipped uncontrollably down my cheek
Quietly, I wiped it away with the back of my hand,
As my mind searched for the right words.
I told him:
"Look, my dear child,
Do you know what homeland means?"
He nodded, "Yes,
You once told me,
That homeland is where our ancestors lived."
I kissed his face,
And with a heavy heart, I added:
"If one dark night,
A band of thieves and marauders burn your dad's home,
And set fire to everything,
and you, in fear, run away,
Spending nights on the streets of strangers,
You will become a refugee, my child,
You will become a wanderer, my dear."
A fresh tear welled up in my child's eyes,
And sorrow clouded his spirit,
Then he said, "I understand now,
A refugee is someone with no home!"
And I turned his simple words into a verse:
Murmuring under my breath:
"You spoke wisely, my dear,
“A refugee is one with no home,
A refugee is a pigeon without a nest."
شعر از رازق فانی :
مهاجر چیست؟
سحرگاهی، ز بازیگاه طفلان،
کودکم با چشم تر برگشت،
و با بغضی که بودش در گلو پرسید:
«بگو بابا!
مهاجر چیست؟
دشنام است، یا نام است؟»
٭٭٭
از آن پرسش، دلم لبریز یک فریاد خونین شد،
و مروارید اشکی،
از کنار چشم من، بی پرده پایین شد،
ولی آهسته چشمم را به پشت دست مالیدم،
و در ذهنم برای آنچنان پرسش جواب نغز پالیدم.
٭٭٭
بدو گفتم:
«ببین فرزند دلبندم،
تو میدانی که میهن چیست؟»
بگفت: «آری،
تو خود روزی به من گفتی،
که میهن خانهی اجداد را گویند»
زدم بوسی به رخسارش،
و غمگینانه افزودم:
«اگر در یک شب تاریک،
مشتی دزد و رهزن، خانهی بابات را سوزند،
و هر سو آتش افروزند،
و تو از وحشت دزدان، برون آیی،
و شبها را به روی سنگفرش مردم دیگر بیاسایی،
مهاجر میشوی فرزند،
مسافر میشوی دلبند»
٭٭٭
سرشک تازهای چشمان فرزند مرا تر کرد،
و اندوهی روانش را مکدر کرد،
و آنگه گفت: «دانستم
مهاجر آدم بیخانه را گویند!»
و من مصراع شعر ساده اش را ساختم تک بیت:
و در زیر لب افزودم: نکو گفتی عزیز من،
«مهاجر آدم بیخانه را گویند
مهاجر قمری بیلانه را گویند»
0
comments
Labels:
رازق فانی، مهاجر
