تاریخ معاصر افغانستان با رویدادهای خشونت بار مهمی شکل گرفته است: جنگ‌ها، کودتاها و تهاجمات خارجی. یکی از این رویدادها در 15 آگست 2021 اتفاق افتاد. در آن روز، اشرف غنی بدون اطلاع دادن به کابینه و دستگاه امنیتی کشور، از افغانستان گریخت و به این ترتیب، راه را برای تصرف قدرت توسط طالبان بدون هیچ مقاومتی باز گذاشت.
امروز چهارمین سالگرد سقوط کابل به دست طالبان است. هرچند در ساعات اولیه به ظاهر بدون خونریزی بود، آنچه در روزهای بعد رخ داد چیزی جز یک تسلط خشن و خونین نبود.
به هر معیاری که بسنجیم، این روزی تاریک است. سقوط افغانستان به صورت ناگهانی به دورهٔ آزادی هزاره ها پایان داد؛ دوره ای که برای آنها کشیدن نفس راحتی اما کوتاه از آزار و نسل کشی بی امانشان بود.
امروز هزاره ها به طور کامل از سیاست حذف شده‌اند: از مشارکت در برنامه‌های دولتی و قراردادها محرومند و حتی از داشتن شغل های پیش پاافتاده در مناطق و ولایت‌های خود منع شده اند. هزاران خانوادهٔ هزاره از روستاها و خانه هایشان اخراج می‌شوند و در عوض، زمین ها و املاک آنها به کوچی های پشتون وفادار به طالبان داده می‌شود. سه هفته پیش، طالبان ۲۵ خانوادهٔ هزاره را به زور از زمین های اجدادی شان بیرون کردند و این زمین ها را به کوچی‌های پشتون واگذار نمودند.
آزار و اذیت هزاره‌ها مدتی است که ادامه دارد، اما تحت حاکمیت طالبان، شکل دیگری به خود گرفته است. گروه بزرگی از مردم به زور آواره شده اند و زمین‌ها و اموالشان مصادره شده است. در نمونه ای دیگر، طالبان و متحدان پشتونشان به اخاذی روی آورده‌اند. آنها با ادعای خسارت به گسفند ها و بزهایشان در چهار یا پنج دههٔ قبل، درخواست غرامت می‌کنند. بسیاری از روستاها تنها به این دلیل خالی از سکنه شده اند که مردم توان پرداخت غرامت را نداشته اند و از پس این ستم برنیامده اند.
اما در پایان، نکته‌ای امیدوارکننده وجود دارد: بله، امروز روزی تاریک برای مردان، زنان و کودکان هزاره است که از هر فرصتی محروم شده اند، اما نسل بعدی هزاره‌ها امید دارند. فرزندان هزاره‌ها وارث مقاومت و بقای اجدادی شان هستند. آنها خواهند آموخت که حتی در برابر یک کمپاین نسل کشی و تبعیض بی پایان، خاطره، فرهنگ و مطالبات عدالت خواهانهٔ هزاره‌ها هرگز محو نخواهد شد.
0 comments:
ارسال یک نظر