در طی دو هفته گذشته در آمریکا، دو جوان هزاره خودکشی کرده اند.
امروز شنیدم آن جوان هزاره که در آخرین ویدیوهایش خبر از آخرین لحظه های زندگی اش را می داد خودکشی کرده است. شش سال پیش، خانمش را در یک حادثه از دست داد. فرزندان خردسالش را دولت از او گرفت. شنیدم که تنها فرزند بزرگسالش با او زندگی می کرد. اخیرا او هم پدرش را ترک کرده است. از نوشته ها و ویدیوهای که در فسبوک می گذاشت حاکی از احساس گناه همراه با اندوه کوبنده بود که ظاهرا برایش غیرقابل تحمل بوده است. امروز شنیدم که آن جوان به زندگی اش پایان داده است. چقدر غم انگیز! چقدر دردناک!
بعضی ها می گویند زندگی یک مبارزه است. این نگاه شاید درست باشد اما بستگی به شرایط دارد. از یاد نبریم که ما برای این به دنیا نیامدیم که با زندگی در نبرد باشیم. فکر می کنم بهترین مبارزه حماسی همان مبارزه با ذهنی است که به ما می گوید این زندگی یک نبرد است. این نگاه تقریبا نزدیک به آن دیدگاه fatalistic است. به این معنی که هرچیزی پیش از پیش تعیین شده و غیر قابل تغییر است و زندگی آدمی هم معنی دیگری ندارد جز رنج. پایان دادن به زندگی شاید یک لحظه ضعف در مبارزه شجاعانه برای زندگی است.
از نگاه انتروپولوژی، شجاعت برای زندگی بخشی از تکامل و تحول تدریجی ما انسان هاست. شجاعت برای بقا بخشی از زنده ماندن و زندگی کردن است به این معنی که توانایی رویارویی با ترس و مقابله و استقامت در برابر شرایط ناگوار و چالش برانگیز و فایق آمدن بر آن یک امر ضروری است. منظور تنها شجاعت فزیکی نیست بلکه ذهنی هم است.
