امروز به ویدیوی تظاهرات هزاره ها نسبت به ترکیب کابینه اشرف غنی برخوردم. هزاره ها اعتراض کردند که حق شان پایمال شده است. من فکر می کنم هزاره ها به جایی اینکه به خیابان ها سرازیر شوند باید جلو درب خانه های رهبران شان تجمع کرده علیه آنها اعتراض کنند. تنها تبعیض علیه هزاره ها نیست که با آن این قوم دست و پنجه نرم می کنند بلکه خیلی از عناصر دیگر دخیل استند که باید به آنها پرداخته شوند. این نوع اعتراضات نه تنها به سود هزاره ها نیست بلکه باعث سبکی و نمایانگر نپختگی و ناآزمودگی سیاسی آنهاست.
هزاره ها باید اول به معزل درونی خود بپردازند چون رهبران شان بخش اعظم این مشکل هستند. اگر محقق و خلیلی افراد درخور و مجربی را برای پست های کابینه معرفی می کردند رای آوردن شان دور از انتظار نبود، اما کسانی را به کابینه معرفی کردند که نه تنها شایسته پست نبودند بلکه باعث آبرو ریزی و بدنامی بودند. از بودن این افراد در پست های دولتی نبودن شان بهتر است. جامعه با قلت اشخاص تحصیل کرده و با تجربه مواجه نیست بلکه با ناشایستگی و بی لیاقتی در رهبری جامعه روبروست.
اساس نظام افغانی بر پرولاریسم قومی است و قاعدتا ایجاب می کند که همه در دولت سهم داشته باشد. اینکه بعضی ها میگویند دولت باید شایستگی را بر روابط قومی اولویت بدهد مهم است اما در جامعه افغانی به یک تلاش بیهوده می ماند. در دولت، همه اقوام باید سهم داشته باشند البته این اقوام می توانند بهترین های شان را در پست های دولتی بگمارند. چه فرقی می کند که این افراد خبره و شایسته از مجرای قوم و حزب به دولت وارد شوند؟
0 comments:
ارسال یک نظر