وقتی به قضایای رادیو آزادی نگاه می کنیم نباید توجه مان به افراد شود. افراد افکار شان عوض می شود، رشد می کنند، بردبار می شوند، و با مردم دیگر عادت می کنند ولی از یاد نبریم که این سیستم است که افراد را به جهتی سوق می دهد. کسانی مثل غفور لیوال، احمد تکل، زهرا موسوی و دیگران ممکن است همان آدم های نباشند که 18 سال پیش بودند. آنها تغییر کرده اند. در طی این 18 سال پیش، به همان اندازه که افغانستان تغییر کرده است مردم و افکار شان تغییر کرده است. پس ما نباید شخصا به جان یک نفر بیفتیم، در عوض توجه مان را به رادیو آزادی و ایدیولوژی هژمونی قومی که علیه هزاره ها تا حال پیاده کرده است تمرکز کنیم. ما این سوال را از خود بپرسیم که چطور ایدیولوژی هژمونی قومی وارد سیستم می شود و چگونه افراد تحت تاثیر آن قرار می گیرد.
skip to main |
skip to sidebar
یادداشت هایی پراکنده یک دانشجوی دکترای انتروپولوژی
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
contact
فوتوبلاگ
soundcloud
Blog Archive
-
▼
2021
(61)
-
▼
ژانویهٔ
(17)
- بقا در برابر هژمونی تاریخی
- و این خیابان پایان ناپذیر
- the Orwellian world
- یافت شده: شعری از گوته
- خرده هویت ها و مشکلات نظریه جهانی حقوق بشر
- سیستم مقصر است نه افراد
- استدلال معیوب که منجر به بی عدالتی می شود
- به ایدیولوژی تمرکز کنیم نه فرد
- چیزی بنام "نژاد" وجود ندارد
- در باره موضوع زهرا موسوی
- و کسانی که لکنت دارند
- پناپتیکان اسلامی
- وقتی دموکراسی می میرد
- سیر قهقرایی
- وبلاگ عزیز!
- کشف مارکس
- فهم مخدوش از وقایع
-
▼
ژانویهٔ
(17)
0 comments:
ارسال یک نظر