نه اینکه ادعا کنم که من نویسندهء خوبی بودم، اما همانقدری که بلد بودم هم از یادم رفته است. زبان یک پروسه سیال است و نیاز به تکرار دارد. هرقدر استفاده شود به همان اندازه روانتر، زیباتر و جذابتر می شود.
الان به بعضی از نوشته هایم که نگاه میکنم از خودم نفرت می کنم. من سالهاست فارسی نخوانده ام و ننوشته ام مگر در صورت ضرورت. الان، نوشتن به فارسی برای من سخت شده است. در خیلی مواقع از انگلیسی ترجمه می کنم. برای من زبان مبدأ انگلیسی شده و این هم خوب است و هم بد. بدی اش اینجاست که من باید ترجمه کنم چون فارسی یادم نمی آید. حسنش اینجاست که من زیاد نیازی به فارسی ندارم.
0
comments
Labels:
زبان مادری
