اول می کشند، بعد ازش تجلیل می کنند

ویدیوی تشییع جنازه فرخنده را در بی بی سی دیدم، زنان خشمگین فریاد می زنند 'ما همه فرخنده ایم،' ظاهرا، کسانی هم هستند که از گوشهء جیغ می زند الله اکبر؛ همان الله اکبرهای که فرود آمدن سنگ و چوب را بر پیکر فرخنده بدرقه می کردند.  خشم و احساس همه آنهایی که در مراسم تشییع جنازه آن جوان نگون بخت شرکت کردند قابل درک و تحسین است .

بعضی تظاهرکنندگان زن به رسانه ها گفته اند که خواهان عدالتند، خیلی خوب. اما وقتی می گویند افغانستان خطرناک ترین جای برای زنان هستند یعنی که حرف های دیگران را تکرار می کنند. رسانه های غربی وقتی در مورد وضعیت زنان و اطفال افغانستان گزارش می نویسند، یکی از تعبیرهای که همیشه استفاه می شود همین "افغانستان خطرناک ترین جای" را به کار می برند. من مطمئنم زنان در کابل می توانند حرف های خوبتر و جدی تری بزنند به جایی توسل شدن به کلیشه گویی.

همه اینها یک طرف، اما اینکه نام افغانستان را روی فرخنده می گذراند نه تنها نچسب و ناشیانه است بلکه فردیت او را کم ارزش می کند. من نمیدانم گذاشتن نام افغانستان ( که خود خشونت را تداعی می کند) روی فرخنده چه تاثیر بر افکار بسته و بدوی افغانها خواهد گذاشت. تا زمانی که این دین مبین و پیروانی که ازش به این شکل پاسداری می کنند، فکر نمیکنم خشونت به این زودی ها فروکش کند. این اعتقاد عصر تحجر، فرخنده های زیادی را به کام آتش فرو برده است و هنوز می برد.

Posted by نسیم فکرت